(Venecia, Italia, 1965; vive e traballa en Berlín, Alemaña)

As obras de Monica Bonvicini investigan sobre as relacións entre espazo, xénero e poder. Utilizando diferentes medios, que inclúen debuxo, colaxe, vídeo e escultura, as súas pezas individuais funcionan tamén como fases dun proceso de creación de instalacións a grande escala. Un aspecto interesante do traballo de Bonvicini é a súa exploración formal e conceptual da escultura e o seu contorno. A súa crítica do minimalismo céntrase na incorporación das súas formas a unha estética burguesa de estruturas cotiás. A través dunha reflexión sobre cuestións de xénero, a miúdo reforzadas por un incisivo humor, o seu traballo aborda o problema da 'construción', tanto no seu sentido arquitectónico como social.

A súa obra formou parte de exposicións en institucións tan prestixiosas como a National Gallery de Islandia ('Art against Architecture', Reykjavik, 2008); Pinakothek der Moderne, Múnic ('Female Trouble, The camera as mirror and stage of female projection in photography and video art', 2008); Bonnier Konsthall, Estocolmo; Sculpture Center, Long Island City, Nova York (2007), Kunstraum, Innsbruck; Galerie für Zeitgenössiche Kunst, Leipzig; Kunstmuseum, St Gallen; Museum Ludwig, Colonia; Bienal de São Paulo (2006); Museum Abteiberg, Monchengladbach; Hamburger Bahnhof, Berlín (2005); Migros Museum, Zúric; Sprengel Museum, Hannover (2004); New Museum, Nova York; Museum of Modern Art, Oxford; Tramway Glasgow; Secession, Viena (2003); Palais de Tokyo, París; Bienal de Shanghai, Shanghai Art Museum; Kunstmuseum Aahrus (2002); Magasin, Grenoble (2001); Kunsthaus Glarus, Glarus; Salzburger Kunstverein, Salzburgo (2000); Bienal de Venecia (1999, 2005); GAM, Turín (1999).

En 2007, Monica Bonvicini recibiu o encargo de realización da obra HUN LIGGER (SHE LIES), unha escultura site-specific flotante situada fronte á New Opera House de Oslo. No ano 2005 foi galardoada co Preis der Nationalgalerie für Junge Kunst de Berlín. Dende 2003 é profesora na Akademie der Bildenden Künste de Viena.

(Germiston, Sudáfrica, 1968; vive e traballa en Bruxelas, Bélxica)

Kendell Geers é artista, performer, músico e cineasta. En 1993, con motivo de o a Bienal de Venecia, Kendell Geers cambiou a súa data de nacemento a maio de 1968. As súas obras expóñense en todo o mundo dende 1993 e participou en grande número de mostras, entre elas Documenta, The Carnegie International, La Bienal de La Habana, ou as de Kwang Ju, Taipei e Lión. Entre os seus monográficas atópase o CCA Cincinnati, o Stedelijk Museum voor Actuele Kunst Gent, o Baltic Centre for Contemporary Art, o Aspen Art Museum ou o CAC de Lión.

Durante os anos, Geers explorou con coherencia a vida, a historia contemporánea e as implicacións do abuso de poder, a violencia, a opresión, o control ou a caída de sistemas de pensamento e ideas con todos os medios ao seu alcance. Un proxecto de Geers é un ataque. É instintivo, directo e combate a brutalidade da sociedade contemporánea. Formúlalle ao espectador unha pregunta e pide un posicionamento, creando polo tanto un malestar decisivo. En 1988 Kendell Geers foi un de 143 mozos que se opuxeron publicamente a alistarse o Exército Surafricano, enfrontándose con iso a unha vida no exilio ou a cumprir unha condena de 6 anos nunha prisión do Estado. En 1989 foise de Sudáfrica e viviu durante un curto período de tempo exiliado no Reino Unido e Nova York, onde traballou como asistente do artista Richard Prince. En 1990, unha vez que Nelson Mandela fose desencarcerado e o Aparheid desmantelado oficialmente, Geers regresou a Johannesburgo, onde traballou como artista, crítico de arte, comisario e performer. A súa primeira obra de regreso a terras surafricanas foi Bloody Hell [Inferno sanguento], un ritual de limpeza do seu corpo branco de Boer Afrikaaner co seu propio sangue.

Entre 1999 e 2004 traballou como comisario e consultor de arte para Gencor, adquirida posteriormente por BHP Billiton. A colección estaba composta por artistas e obras de arte fundamentais para o espírito do Movemento anti Apartheid. En 1997, Geers editou e publicou Contemporary South African Art [Arte contemporánea surafricana], con textos de Okwui Enwezor, Olu Oguibe, Colin Richards, Elizabeth Rankin e Julia Charlton.

(Culiacán, México, 1963; vive e traballa en México D.F.)

Durante 15 anos Teresa Margolles ocupouse do que ela chama 'o seguimento do corpo despois da vida, e a apropiación dos elementos inertes do ser humano para entender a morte na súa dimensión social'. Perseguiu o devandito obxectivo investigando 'a vida do cadáver', isto é, a transformación física e social do que poderiamos chamar o corpo-despois e o seu poder metafórico. O seu traballo baséase sempre nun peculiar uso artístico dos vestixios da morte humana, ou do que con eles se asocia. Como dixeron Klaus Görner e Udo Kittelmann, 'a morte e as circunstancias que a acompañan non se representan, senón que se presentan'. Non obstante, para Margolles a morte non é o seu propósito senón o instrumento que utiliza para provocar unha resposta social: o seu obxectivo principal non é antropolóxico nin macabro: é político. O seu traballo é unha reacción á crecente violencia en todo o mundo, presente todos os días nos medios de comunicación. E máis concretamente, aos efectos da criminalidade en cidades do terceiro mundo, especialmente en México, onde polo xeral está vinculada ao tráfico de drogas e de seres humanos.

Neste sentido, a arte de Margolles fala das historias que están tras os corpos mortos, non da morte en abstracto, nin de cadáveres 'neutrais'. Historias de violencia e pobreza, cheas de trasfondo social. A súa investigación sistemática levouna dende unha aproximación directa, barroca e repulsiva, ao principio da súa carreira, ata unha maior sobriedade conceptual que caracteriza o seu traballo hoxe en día. Quere facernos conscientes de como a morte e a violencia forman parte da nosa vida diaria. As súas instalacións, vídeos e pezas sonoras son fermosos, limpas, elegantes, e a súa arte baséase cada vez máis no contraste entre beleza e terror, entre a estilización 'de cubo branco' e o horror.

(Madrid, 1970; vive e traballa en Madrid)

Fernando Sánchez Castillo levou a cabo os seus estudos entre Madrid, París e Amsterdam. Entre as súas exposicións individuais en España e o estranxeiro destacan 'Anamnese', La Casa Encendida (2003); 'Ieder het Zijne / To Each His Own', Stedelijk Museum Schiedam, Róterdam, Centro de Arte Santa Mónica, Barcelona (2006); 'Manu Militari', Centro de Arte Santa Mónica, Barcelona (2006); 'Intelligence Down', Musac, León (2007); Wanas Foundation Sweden (2007); 'Parti de la Peur', Centre D'Art Contemporain (2007), e máis recentemente 'The Unresolved...', Vleeshal, Middleburg, Holanda (2008). Tamén participou en exposicións colectivas, como 'Abracadabra', Tate Gallery of Modern Art, London (1999); 'Appartement, Deichtorhallen', Hamburgo, Alemaña, (2001); 'The Real Royal Trip' (exposición itinerante), P.S.1. MOMA, Nova York (2003), Fundación NMAC; 'Registros contra el tiempo', Fundación Marcelino Botín, Santander (2006); 26ª Bienal de São Paulo (2004); 'Mercury Retrograde', De Appel Foundation, Amsterdam, 10ª Bienal de Istambul (2007); 'La Cuadratura del Cono - Borders Jam', Montevideo (2007). No ano 2008, as súas exposicións máis significativas foron 'Borders', Boijmans Van Beuningen, Róterdam; 'Geographic cross-overs in art', MART, Museo d 'Arte Moderna e Contemporánea di Trento e Rovereto; 'Lost Paradise - Der Blick des Engels', Zentrum Paul Klee, Berna; 'Sonsbeek 2008: grandeur Sonsbeek International Sculpture Exhibition, Arnhem; 'Paixóns privadas, visións públicas', MARCO, Museo de Arte Contemporánea de Vigo; 'Tiefenrausch O.K', Centrum Für Gegenwartskunst, Linz.

Fernando Sánchez Castillo traballa coa imaxe do público e, como esta, as súas obras están sometidas ao mesmo ritmo que a cidade ou o medio no que se transmiten. O consumo de imaxes fai que moitas delas non se dixiran perfectamente. O proceso da arte actúa como o estómago dun ruminante. Toma o máis estéril e desapercibido, regurxítao e prepárao para un novo proceso de dixestión, que non o último. O anecdótico, o lateral, convértese en icona. Moitas imaxes non foron destacadas polo discurso histórico dominante, pero agora son potentes imáns e preguntas para a sensibilidade da arte contemporánea. Outra liña de traballo son as ideas de progreso e o concepto dunha historia lineal, o como desapareceron da perspectiva do pensamento contemporáneo e, non obstante, funcionan como ferramentas de control e coerción das 'masas'. O uso destes flash-backs no seu traballo ten o obxectivo de dislocar, na xeración posterior á da situación ou do momento histórico referido, as verdades transmitidas e consolidadas. Utiliza a arte contemporánea como neuroconductor entre diferentes ámbitos sociais e de pensamento, paseándose polas gretas dos sistemas e levándonos a conclusións que nunca antes se puideran imaxinar ou recrear.