Para comprender a verdadeira singularidade de Alfredo Alcain (Madrid, 1936) hai que recordar que, como pintor, parte do ambiente figurativo madrileño, aínda que moi pronto introduce un elemento diferenciador: un humor fino, sutil, esixente e autocrítico, mesmo corrosivo, cos principios que lle parecen máis estables. Sabe ficar como ninguén nese espazo difícil que é o límite entre a tradición e a modernidade, porque Alcain, fiel á pouca pintura, é un deses artistas que sempre aparecen, se paran e analizan unha novidade ou un cambio de rumbo nos discursos expositivos, aínda que ás veces está guiado por certo –e lóxico– escepticismo. Consciente da súa condición de pintor-pintor, é irredutible: na súa vida, na súa actividade, non busca escusas nin propón pasos intermedios, e fai que todo xire arredor da pintura.