Dentro da programación do MARCO de Vigo, a eleción desta mostra non é casual. Tanto na súa programación de exposicións temporais como nos ciclos programados no Salón de Actos, o vídeo supón unha deliberada opción pola contemporaneidade. En consonanza co lugar cada vez máis destacado que o audiovisual ocupa nas nosas vidas, as producións videográficas sírvense das novas tecnoloxías non só como vehículo de comunicación, senón tamén como reflexión sobre os límites da arte e a súa repercusión. Neste caso, o espazo que habitualmente se dedica á proxeción de ciclos de cine, acolle unha exposición temporal, establecendo así unha conexión entre este ámbito e as salas de exposición.

Desde hai xa algún tempo, temos asistido en España a unha grande proliferación de obras de arte en formato videográfico. Isto débese a varias razóns, entre elas a inclusión de artistas españois dentro de parámetros e estéticas internacionais que asimilan a producción videográfica como unha ferramenta máis á hora de comunicar e expresar os conceptos nos que se basea a súa aposta artística. Por outra banda, o vídeo ofrece, como o cine, un modo de achegamento a estados, problemas e representacións do ser humano en tódalas súas vertentes. Non é de estrañar que os artistas utilicen o vídeo como presentación fiel e directa, creando unha atmosfera máis real nas súas acións ou narracións, tanto a través do son como da imaxe.

En España, moitos dos artistas que durante os anos setenta e oitenta proviñan de disciplinas como a escultura, a pintura ou a fotografía, adoptaron o medio videográfico e a súa rápida, eficaz e espectacular expresión para os seus traballos. Logo destes primeiros iniciadores, os herdeiros destes postulados, enraizados xa de pleno no manexo, producción e edición de pezas videográficas, e nas súas diversas vertentes narrativas, experimentais, cinematográficas, documentais, etc., comezan a obter excelentes resultados. O panorama español vaise nutrindo dunha boa canteira de artistas que empezan a gozar do respecto internacional, e que en moitos dos seus traballos fusionan o vídeo con outros medios artísticos. Por iso non é de estrañar que a maior parte destes artistas, ademais do vídeo, traballen noutros formatos como fotografía, escultura, performances ou instalacións.

Desde o punto de vista temático, BAD BOYS supón unha arriscada aposta por temas algo olvidados ou pode que non ben plantexados nos ensaios teóricos dos últimos tempos. Estes artistas baséanse na súa propia identidade, condición, xénero e experiencias, como presentacións desde onde buscar parte da súa propia identidade. A través das súas obsesións, desexos, inquedanzas, loitas, etc., extráese toda esta rebeldía, ironía, ousadía, e ata travesura, mais cada un deles ten unha vertente e un motivo diferente.

BAD BOYS presenta os traballos destes artistas intentando observar os principios e inquedanzas que reflicten a todos eles, e tamén a unha xeración que, como eles, non é allea ás cuestións políticas, á televisión, á música, ó propio mundo da arte, ós debates de xénero, ós nuevos sistemas dixitais, á desmitificación de roles, ó concepto de amizade, e a esa perda da inocenza adolescente. A súa forte actitude non deixa ó público indiferente, porque tratan, desde os seus diferentes mundos, de ser partícipes da mesma sociedade que lles rodea, e que ás veces lles fai sentir como eses Bad Boys de películas ou series de televisión, entre a ironía, o risco e o humor.