Querida mamá: estou aprendendo a ladrar. une saison en enfer. repite comigo Une- Saison-En-Enfer. trinta xeracións de meu analfabetas Eu estou aprendendo a ladrar. marcar un nunca territorio coa epiglote coma un cadelo coma un can de palleiro escadelearme ata volver en min en can entón pronuncio Walt Walt Walt Whitman mamá. estou aprendendo a ladrar. póñome de cu pró sol agárrome a unha aixada e tento imitar o son do cuco do cuco de cu pró sol entón a miña gorxa esprémese de dor e oulan coma nunca os futuros posibles que nos fan esbombar as veas coma unha pota de leite na lareira. os ollos do meu amor levan dentro o troupeleo dos chocallos uncontrautro uncontrautro da novena sinfonía de Gustav Mahler mamá. e eu míroche prós ollos prós olliños estás tan cansa pero eu non e aquí é o intre da furia can escoito con atención a campá de cris tal dos teus soños incumpridos coma unha escultura delicada de Brancusi de Cons tan tín Brancusi. unha vez e outra vez o corazón grandísimo igual ca unha cerrota andoa o outono es ti ou ou ou loba velaquí me tés bailando berrando choutando unha mestra gutural un volcanciño gutural coma Virginia Woolf coma Virginia Woolf coma Virginia Woolf. eu míroche prás mans podería lamberche as cicatrices das mans ata que deran luz e curarche as hernias discais cun só verso alexandrino cunha sílaba de centeo cru cun oh-là-là e despois despois contar unha por unha as túas canas enraizadas nas idades do mundo a túa lingua plantígrada mamá podería mesmo reestructurarche a osamenta co implante dunha canción anarquista. ás veces sinto a dor sedimentándose lámina por lámina coma a pizarra: é un esguince emocional chantado na caluga e para ladrar así ás veces é preciso chorar iodo abrir os xeonllos cunha gadaña ata ver o sol tan preto a tres centímetros do iris mamá eu tiña que mamar da túa médula asombrar o mundo cando che baixa a compaixón ás caries e ós peitos caídos co cansazo. para poder ladrar eu tería que rillar durante anos a túa alerxia ó pó á peluxe dos chopos a túa anemia circulando en sentido inverso polo sangue tería que ir contigo enterrar ó teu irmán de vintesete anos e apretar a meixela para non tronzar a lingua coa súa tuberculose mamaíña. ben sei eu que para poder ladrar tería que ir contigo á miña infancia e verme case morrer deshidratada e pregarlle á virxe na que non cres que me devolvera á vida de tres meses e medio e soldarme no teu colo para sempre coma unha peza de ferro do teu ventre. non penses que non sei que para poder ladrar tería que ir contigo ás derradeiras horas da mamá Carmiña agarrada ás catro puntas do seu pano e ó teu bazo. ben o sei ben sei eu todo que para eu aprender este ladrido á fin fixeron falla mil mulleres lavando a reo no río de Saá e mil arando e dúas mil cosendo e cinco mil apañando cozas e garabullos no medio do monte e Ti sobre todo ti plantando pinos nun serragoto inmenso desaprendendo canto es esfuracando as túas dúbidas. Querida mamá: estou aprendendo a ladrar. alguén me ve abríndome a queixada ata que a fendo e digo xa xa ladro ou coma o can non non coma Camille Claudel coma Camille Claudel coma Camille Claudel coma Camille mamá no mármore coma Camille coma Walt Whitman Walter Benjamin vou mamá vou deica ti vou eu vou outa outa ouh...
Olga Novo (Vilarmao, A Pobra do Brollón, Lugo, 1975) é poeta e ensaísta, licenciada en Filoloxía Galega pola USC. Foi lectora de galego na Universidade da Alta Bretaña en Rennes e profesora de Literatura na Universidade de Bretaña Sur en Lorient. Como poeta deuse a coñecer a través de tres libros de poemas de grande torrente vivencial, forza expresiva, fondura telúrica e sensualidade erótica. Publicou A teta sobre o sol, Nós nus,A cousa vermella e Cráter (Premio da Crítica 2012). Tamén publicou un libro de arte compartido coa pintora Alexandra Domínguez e o poeta Xoán Abeleira, titulado Magnalia. Premio Losada Diéguez de Creación Literaria polo libro de poemas Nós nus. Premio de Investigación Ánxel Fole polo estudo Uxío Novoneyra. Lingua loaira.
