É posible promover novas formas de vivir xuntos alén do individualismo e a competitividade globais, mesmo cando este obxectivo nos parece imposible de alcanzar? Somos quen de establecer relacións baseadas na negociación, o compromiso e a cooperación sen renunciar ao disenso e ás diferenzas que nos conforman? Que axencias prácticas, teóricas e simbólicas podemos imaxinar no medio dun contexto sociopolítico rexido pola rivalidade e a separación?

A timidez da copa das árbores é un fenómeno botánico mediante o cal cada árbore define un límite no seu crecemento, facilitando unha coexistencia no dosel forestal máis aló da competencia entre especies. De entre as posibles respostas arredor desta consciencia das árbores, tomamos como referencia a súa capacidade para o intercambio de sinais químicos que lles permite alertarse sobre a presenza de pragas, enfermidades, estrés ambiental, ou delimitar o espazo de desenvolvemento propio en harmonía co dos demais. Estas infraestruturas vexetais provocan o que se coñece como rañuras da timidez: baleiros entre as copas, que non chegan a tocarse ou o fan discretamente; fendas que aquí se len como espazos de posibilidade.

A observación poética deste fenómeno, ademais de cuestionar algunhas lecturas hexemónicas arredor da natureza nas que prevalece a loita pola supervivencia do máis forte, pon en dúbida calquera xustificación da competitividade salvaxe dentro do actual marco socioeconómico. Ben ao contrario, esta intelixencia colectiva, este coidado polo conxunto, ofrécenos un diálogo coa nosa contemporaneidade e a urxencia de reaccionar como sociedade cara á creación dun ecosistema onde as relacións, os encontros e os intercambios poidan darse aínda a partir de sinerxías.

Tomando como punto de partida o potencial da metáfora, esta exposición reúne prácticas artísticas que promoven ou visibilizan novos escenarios heteroxéneos para vivir xuntos e aprender os uns dos outros dende a alteridade e a diferenza. Trátase de repensar que pode significar e implicar unha comunidade a día de hoxe a través de obras que contribúen a unha comprensión máis ampla do termo, sen negar a existencia de conflitos, a inestabilidade ou a fraxilidade. Propoñemos atopar posibilidades no medio das complexidades e contradicións contemporáneas que nos permitan cohabitar e xerar vínculos máis sutís e flexibles co outro; compartir debilidades para facernos máis fortes. Para iso, proponse un achegamento á natureza máis aberto e distorsionado, poñendo en valor metodoloxías de investigación e aprendizaxe intuitivas e poéticas. 

As pezas expostas no MARCO, Museo de Arte Contemporánea de Vigo, convidan a sentir o outro, a tomar consciencia do propio corpo con relación ao dos demais nun espazo-tempo concreto non alleo ás vicisitudes propias das relacións humanas. O conxunto dá forma a unha escultura social que apela a ese sentimento que se dá nas rúas e prazas durante as mobilizacións cidadás, onde a comunicación co outro transcende as barreiras verbais en favor do poder dos corpos en conxunción. Árbores e individuos que emerxen, que expoñen o corpo a diario, aínda que non sempre resulte visible. O reto agora reside en soñar e construír colectivamente espazos reais para a crítica, o desexo e a transformación que se conformen dende o que nos achega e o que nos afasta. Por que non activar unha imaxinación radical, ou facer uso dunha fábula, se iso nos leva a lograr os nosos fins?

Beatriz Alonso