“Pinto con luz natural, unha luz que se despraza e cambia. A miña obra pictórica tamén o fai, transfórmase diante de quen a contempla.

Hai tempo que comecei dende o branco, do espertar da luz, da cor, para alcanzar o inmaterial. Ao principio descartei a materia, quedei quieto ante a pantalla e co tempo decateime de que non hai máis satisfacción no resultado que pintar con pintura e o seu espesor. A pintura sempre dá seguridade en todos os sentidos. Pintar é un acto físico, unha batalla coa materia, nun soporte que debe ser transformado para que xurdan con naturalidade as imaxes. É construír unha pel enriba da armazón do lenzo.

Co paso do tempo traballado, apareceu a cor, formas sintetizadas na obra. Pero a miña intención era que os cadros fosen etéreos como o esquecemento. Así que fun descubrindo que xurdían cambios na miña percepción ante as obras, na intensidade cromática, había vida nelas mentres as observaba.

Dende o interior da pintura, a luz e a cor movíanse na retina coa súa inmaterialidade ou evanescencia. Esta sensación víaa ás veces, cando chegaba ao estudio descoidado e percibía que eses cadros que rematara cambiaban de tal maneira que os vía coma se fose a primeira vez. Na sala de exposicións ás veces non recoñecía algunhas das miñas pinturas, era coma se se vestisen para a ocasión, o meu cerebro tiña que volver comprender, as pezas esixían que me parase ante elas para que se mostrasen ante min.

Estas pinturas que presento piden que o espectador se deteña a contemplalas e é daquela, cando no seu cerebro se producen os cambios necesarios para percibilas.

Traballo con cores luminosas en expansión, cunha mesma gama cromática e xeralmente cálidas, sen límites, nin liñas, nin pinceladas ou xestos. Extensións difusas que fan flotar a cor en espazos que semellan brancos, pero non o son. As cores aliméntanse da mirada do espectador, que descobre matices que non existen, ou que están ocultos e saen ao seu encontro, é coma se quen mira completase a obra. Podemos dicir que son pinturas vivas, non están conxeladas no tempo, como un xesto, unha pincelada curta ou longa que remata nalgún lugar do cadro, ou unha representación estática, abstracta ou figurativa.

Por outra banda, está o debuxo. Para min é unha ferramenta fundamental, o debuxo está na mente, na mirada dos días, nos papeis, nos cadernos, nos libros que me serven como un exercicio pictórico de pinceladas, unha obsesión para non perder a axilidade da man, o xogo e a sorpresa, ou como investigación para posibles cambios na representación. Debuxo todos os días coa mirada e a man, co xiro do pulso, a través do cotián.

Utilizo a liña curva e ela devólveme imaxes vividas. Observo a rama de inverno, o sendeiro que debuxa, o horizonte e a onda, a nube e a árbore, os animais ou o corpo humano. Sorpréndome na rutina da cociña, ao pelar un allo, unha cebola, unha pataca..., ao cociñar un ovo. O meu cerebro recoñece formas ou perfís azarosos que me devolven ao debuxo e rexistro a través da fotografía.

Unha constante na miña vida é o esquecemento e a incerteza que provoca. Coa obra Mitad de la Memoria quixen reflectir esta idea. Unha peza obsesiva e eterna que presento a través de vinte e un tomos dunha enciclopedia. Compendio do coñecemento, da memoria colectiva na que borrei parte da información a través da miña linguaxe, cambiando unha información prosaica por outra etérea, de espazo, de esquecemento, de incerteza futura; nalgunhas páxinas o ser humano aparece como unha pegada, ou pasaxeiro da memoria.

Ademais da obra pictórica, hai tamén papeis e debuxos, outros libros de exercicios de memoria e esquecemento, síntese e liberdade en proceso sempre ao longo destes anos.”

Din Matamoro