Coa colaboración de:
Deputación de Pontevedra
Celeste Garrido (Marín, Pontevedra, 1972) ten unha ampla traxectoria en proxectos teóricos e expositivos moi relacionados coa identidade e con cuestións de xénero. Esta mostra, específica para o MARCO, está deseñada a partir dunha coidada selección de obras en distintos formatos –na súa maioría de nova produción– que constrúen un relato en torno á temática do corpo como material, como soporte, como suxeito e como receptor, con especial alusión ao corpo feminino e ao vestido como símbolo.
Celeste Garrido traballa co corpo, dende unha perspectiva conceptual, e en especial co vestido. O corpo vestido é o corpo do suxeito e a través desta vestimenta desvélansenos datos como o xénero, a condición social e cultural, etc. Por medio do vestido proxectamos publicamente unha identidade, na súa obra adquire vital importancia, precisamente por ser un dos mecanismos diferenciadores que forman parte da indumentaria feminina.
O seu proxecto Nupcial, desenvolvido a través de numerosas obras, fai referencia ao vestido de noiva como símbolo do matrimonio, dentro dun sistema patriarcal subxacente na nosa cultura e que aínda hoxe exerce un claro dominio sobre a muller, condicionando a súa liberdade e a súa autonomía.
O seu discurso artístico xorde da relación entre a experiencia creativa e a condición feminina, incorporando á súa obra obxectos da vida cotiá e materiais orgánicos, en especial aqueles de uso doméstico –mel, xelatina, uvas, pétalos de rosa...– que polas súas propiedades e carácter simbólico fan alusión á fraxilidade corporal, á noción do tempo que pasa, e ao carácter cambiante das cousas; a inestabilidade unida á idea de beleza que persiste no noso imaxinario colectivo, directamente relacionada co desexo e a sedución. As súas obras aluden a miúdo a unha muller cuxa acción está condicionada pola mirada do outro, cunha dependencia emocional que fai que a súa propia vontade se esvaeza.
Durante os últimos meses, Celeste Garrido desenvolveu un novo proxecto artístico que establece unha reflexión en torno á violencia infantil e en especial á violencia sexual na infancia e a adolescencia. Denominado Infancias rotas (apelando ao libro do mesmo nome escrito por María Martínez-Sagrera), afronta o abuso a menores a través da creación artística, denunciando o inferno ao que se enfrontan os nenos e en especial as nenas, polo simple feito de nacer mulleres, nalgúns países en vías de desenvolvemento. Pero tamén pretende desvelar unha realidade de episodios silenciados de abusos infantís que transcorren ao noso arredor, baixo unha aparencia de normalidade amable, e que feren irreversiblemente algunhas persoas no máis profundo do seu ser, destruíndo a súa infancia e condicionando para sempre a súa vida, especialmente cando estes feitos se producen dentro do círculo de confianza do menor, como pode ser a familia ou a escola.
Comprometida como artista e como muller, os seus proxectos desenvólvense dende unha óptica feminista e un posicionamento crítico, formulando propostas que apelan ao espectador e o fan cómplice dese compromiso. Neste contexto xorden algunhas das obras que forman parte do seu novo proxecto.
A primeira das pezas é un berce-niño que se eleva no máis alto da sala, resultando mesmo vertixinosa. Esta elevación converte o tule que cobre o berce nun veo nupcial que se estende dende o máis alto ata repousar no chan. A peza fai alusión ao compromiso ou pacto que se estableceu dende antano entre pais, para ofrecer as nenas en matrimonio a cambio dun beneficio. Moitos matrimonios son pactados, tanto nas clases sociais altas –por conveniencia entre as familias, en busca dun mellor estatus social– como nas máis baixas, a consecuencia da necesidade extrema que leva os pais a cometer verdadeiras atrocidades ao dar en matrimonio a nenas de apenas dez ou doce anos, a cambio dalgún obxecto de valor ou dalgún favor. O matrimonio destas nenas convértese nun espazo de tortura asumido por algunhas sociedades como parte da consecuencia de nacer muller, privándoa de calquera oportunidade de desenvolverse como persoa debidamente formada e libre, con capacidade para decidir o seu futuro.
A segunda peza está formada por un vestido branco de nena, que parece levitar sobre unha superficie circular. Trátase dunha estrutura orgánica que evoca a inquietante semente da flor de loto, cuberta de pequenos buratos, dentro dos cales se insiren uvas moradas, escuras e brillantes a xeito de ollos ameazadores, que dirixen a súa mirada cara á nena. Conforme nos aproximamos ao centro do círculo, os ollos vanse transformando en tentáculos intimidantes, que axexan baixo a faldra do vestido, xerando un sentimento de angustia e malestar que dá título á obra: "Os teus ollos din o que a túa boca cala”.
Dentro do conxunto, o vestido evoca a branca flor de loto, que representa o estado máis elevado do ser e que está relacionada coa perfección do espírito e da mente; un estado de pureza total e de natureza inmaculada. Representa a inocencia e a pureza do corazón. Representa o amor, a paixón e a compaixón.
Documentación
A Biblioteca-Centro de Documentación do MARCO ten preparado un dossier documental, que reúne ligazóns a artigos e información complementaria sobre a artista, accesible para consulta dende a web do MARCO www.marcovigo.com nos apartados Biblioteca/Novas e Exposicións/Actuais.
Visitas e obradoiros para escolares e grupos
Para grupos de educación Infantil, Secundaria, Bacharelato, outros centros de formación e grupos con necesidades específicas.
Colabora: Obra Social “la Caixa”
A partir do 13 de outubro de 2020
Lugar: salas de exposición e Laboratorio das Artes
Horario: de martes a venres de 11.00 a 13.30 / Previa cita no tel. 986 113900/113904
Información e visitas guiadas
Por mor da normativa sanitaria, as visitas guiadas de grupo están limitadas a 5 persoas (incluído guía)
O persoal de salas está dispoñible para calquera consulta ou información relativa á exposición, ademais das visitas guiadas habituais:
Todos os días ás 18.00
Visitas ‘á carta’ para grupos, previa cita nos tel. 986 113900 / 986 113904
Imaxe:
Celeste Garrido. Olvido, 2009
Pegada de carmín, resultante da acción de bicar a parede compoñendo a palabra olvido, 31 x 155 cm
