Selección de textos do catálogo
"A publicación Girlfriend in a coma de Douglas Coupland é un dos libros que me inspiraron para levar a cabo esta selección tan persoal e intuitiva das obras da colección H&F. Probablemente sexa suficiente con citar os títulos dalgúns dos seus capítulos: Se durme é que está vivo; pensar no futuro significa que queres algo; tristura terreal; máis real ca ti mesmo; o futuro e a vida despois da morte son cousas completamente distintas; un día falarás contigo mesmo; o destino é unha sensiblería; o futuro é máis extremo do que cres; soñar estando completamente esperto.
Venme á mente Eyes wide shut, a derradeira película de Stanley Kubrick, xa que o título The Suspended Moment xoga cunha contradición similar. Fai referencia á tensión, ao suspense (como no mundo do cine), pero contrapón esta emoción, esta excitación, coa fugacidade e a transitoriedade dun intre.
Pertenzo a unha xeración na que a vida diaria está cada vez máis dominada por un ritmo frenético. Da noite á mañá, a nosa axenda obríganos a adaptarnos a todo tipo de situacións. A rutina é omnipresente; os descansos e momentos de relax son cada vez máis escasos. Somos bombardeados constantemente cunha sobredose de imaxes, información e impresións que ocupan toda a nosa atención. É difícil fuxir desta rutina e atopar un momento de descanso para pensar. Por iso un día pregunteime: ‘¿que ocorrería se puidésemos parar o reloxo un momento?' Na miña opinión, esta selección da colección H&F ofrece unha oportunidade única para poñelo en práctica".
Hilde Teerlinck
Comisaria da exposición
Fragmento do texto Unha fracción de segundo
"Característico das obras que colecciona Han Nefkens é o seu aspecto fotográfico, incluso cando a fotografía non é o medio no que traballa o artista: ‘Esta foto ben podería ser un cadro, e o cadro unha foto. Intríganme os casos nos que o medio non determina o contido. Gústame cando a primeira vista non estás seguro de se se trata dunha foto ou dun cadro'. Nefkens non merca fotografías como tales; compra arte.
(...)
"Han Nefkens distingue a necesidade, tamén no seu caso, dun dogma: facer que a calidade da obra de arte se poda analizar por medio dunha valoración baseada en criterios obxectivos. Deste xeito se cadra a arte contemporánea consiga fuxir do estigma que durante tanto tempo o perseguiu, a típica afirmación de ‘iso tamén o podo facer eu'. Non obstante, segue a ser un misterio -aínda sen resolver- por que o artista é o único que o fai. É precisamente o enigmático da imaxe, o misterio da arte, o que fascina a Nefkens e o que o leou a crear a súa colección. Non para descubrir o segredo da arte, senón para identificalo como tal, na súa condición de enigma. Como o mesmo di: ‘A arte ten a mesma función co aire, a auga e o alimento; é esencial para a nosa vida, non coma luxo ou pasatempo, senón como condición indispensable para a propia existencia'.
Para Nefkens, a súa propia vida e desenvolvemento persoal foron e son determinantes para as decisións que toma como coleccionista e para a clase de coleccionista que quere ser. Non ve as súas adquisicións de arte coma unha inversión financeira, xa que logo ao legar a súa colección de xeito inmediato aos museos renuncia no acto a calquera beneficio económico. Para el o importante é o significado da obra de arte nun contexto máis amplo: a vida como tal e o papel que a arte xoga nela. A súa fascinación por obras nas que un momento perfecto toma forma, unha forma permanente que ao mesmo tempo pode adoptar significados distintos cada vez que se contempla, é consecuencia, en parte, de circunstancias persoais. ‘O persoal é político', rezaba un slogan do movemento feminista dos anos setenta e oitenta. No caso de Nefkens, o lema ‘O persoal é arte' é igualmente irrebatible. Está firmemente convencido de que cada vez é máis importante demostrar a utilidade da arte, precisamente debido á súa inutilidade obxectiva e á súa falta de funcionalidade (...)
‘Gustaríame ser unha mosca na parede dun museo e ver como a xente mira os cadros e oílos falar. ¿Como lle afecta á xente a arte que eu coleccionei?'. Nefkens está convencido de que a arte pode eliminar a soidade innata do ser humano ou, en calquera caso, aliviala. ‘Cando unha obra de arte te emociona, e ves que tamén emociona a outra persoa, a túa soidade desaparece'. Nembargante, non considera a arte só coma o consolo que supostamente ofrece. A arte fai moito máis ca iso. A arte aporta unha perspectiva que permite recoñecer cousas da vida das que antes non se era consciente.
(...) a satisfacción persoal de comprobar que a arte e a loita contra o SIDA poden ser complementarios, deulle ás súas actividades como coleccionista un sentido e unha dimensión novos. Neste momento está planeando involucrarse máis activamente no mundo da arte, non só como coleccionista, senón tamén como mecenas, para promover a arte de xeito distinto e facer que cumpra unha función social".
Alex de Vries
Fragmento do texto A vulnerabilidade como forza. Momentos que non se escapulen